Trzeci temat dotyczył interpretacji wiersza Józefa Barana "Najkrótsza definicja życia": "Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć Rozważ problem i uzasadnij swoje zdanie, odwołując się do podanych fragmentów "Wesela", do całego dramatu Stanisława Wyspiańskiego oraz do wybranego tekstu kultury. Zinterpretuj podany Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Czesław Miłosz „Do Tadeusza Różewicza, poety” Zgodne w radości są wszystkie instrumenty Kiedy poeta wchodzi w ogród ziemi. Czterysta rzek błękitnych pracowało Na jego narodziny i jedwabnik Dla niego snuł błyszczące swoje gniazda. Korsarskie skrzydło Trzeci temat: "Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij". Chodzi o zamieszczony w arkuszu wiersz Bolesława Leśmiana "Z lat dziecięcych". Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij - to do wiersza Herberta. Matura 2016. Rozszerzenie obowiązkowe . Drugi brzmiał zaś: "Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij". Chodziło o cytowany w arkuszu wiersz amerykańskiej poetki Elizabeth Bishop "Ta jedna sztuka" w . Interpretacja wiersza Interpretacja to rzadko wybierany temat maturalny. Jednak pytacie o nią i dajecie do zrozumienia, ze boicie się jej zarówno na pisemnej, jak i (szczególnie) na maturze ustnej. Obie interpretacje robi się inaczej. Ta na ustnym jest dużo prostsza, zacznijmy więc od interpretacji wiersza na maturze pisemnej. Polecenie w przypadku wyboru tematu drugiego na maturze brzmi: Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Należy postawić tezę interpretacyjną, a następnie dowieść jej słuszności poprzez interpretację utworu. Odczytanie sensu utworu najczęściej nie jest trudne, choć nie musi być jednoznaczne. Egzaminator w kluczu odpowiedzi ma wszystkie możliwe interpretacje. Jeśli myślisz zupełnie inaczej albo, co gorzej, nie rozumiesz treści wiersza – lepiej weź się za napisanie rozprawki 😊 Interpretacja musi zawsze opierać się o tekst. Pisanie o tym, czego nie ma w tekście lub co jest z nim sprzeczne, będzie skutkować błędem interpretacyjnym lub nadinterpretacją. Jak zatem napisać interpretację utworu lirycznego? Przeczytaj uważnie wiersz. Zwróć uwagę na tytuł, który często bywa kluczem do interpretacji i przeczytaj go ponownie. Sformułuj problem, który poruszony został w tekście. To od niego zależeć będzie, jak potoczy się Twoja interpretacja. Zapisz go na marginesie. Nie myśl jeszcze, że jest to główna myśl utworu. Wyszukaj i podkreśl w wierszu słowa kluczowe. To takie słowa, które się powtarzają, pisane są innym drukiem. Słowa, których nie da się przeoczyć. Zastanów się, czy słowa kluczowe zawarte są w zapisanej przez Ciebie tezie. Teraz zajmij się kontekstami. Poniżej zamieszczam ich rodzaje i przykłady: a. kontekst biograficzny – wpływ autora na powstanie dzieła – (np.: zawiązek Trenów z wydarzeniami w życiu J. Kochanowskiego – śmierć córki) b. kontekst kulturowy – odniesienie do tradycji kulturowej (np. antycznej, biblijnej) związanej z omawianym wierszem; odwołanie do pozaliterackich tekstów kultury (jak filmy, spektakle teatralne, obrazy, plakaty, rzeźby, komiksy itp.); c. kontekst historyczny – plan zdarzeń historycznych, politycznych → (np.: doświadczenie II wojny światowej – obecne w poezji K. K Baczyńskiego), do niego bardzo blisko jest kontekstowi politycznemu i ja umieszczam je razem. Kontekst polityczny występuje w „Przedwiośniu” Żeromskiego. Jest nim zmiana poglądów politycznych Cezarego Baryki. d. kontekst filozoficzny – przywołanie poglądów filozoficznych w utworze – stoicyzm i epikureizm w utworach Kochanowskiego e. kontekst religijny – odwołanie do religii – takim kontekstem będzie czytanie „Biblii” przez Sonię na prośbę Raskolnikowa. f. kontekst literacki – przywoływanie fragmentu dzieła, motywu w innym dziele Zastanów się, czy widzisz w utworze któryś z tych kontekstów. Nie musisz umieć ich nazywać. Może po prostu ten utwór kojarzy Ci się z utworem o podobnej tematyce? (Kiedy omawiamy wiersze Broniewskiego, skierowane do zmarłej córki – Anny, nie sposób nie pomyśleć o Kochanowskim, wyrażającym bol po stracie Urszuli). Rozpoznaj gatunek liryczny (np. pieśń, hymn, psalm, tren, fraszka). Jeśli nie wiesz, jaki to gatunek – posługuj się terminem „utwór” i nie wymyślaj, czym on może być, gdyż łatwo tu o błąd rzeczowy. Określ tematykę utworu (np. liryka miłosna, refleksyjno-filozoficzna, religijna, żałobna, autotematyczna (mówiąca o literaturze, poezji)). Rozpoznaj osoby wiersza – kto mówi (podmiot liryczny) i do kogo mówi (adresat wiersza). Napisz więcej o osobie mówiącej w jaki sposób się ujawnia, w czyim imieniu się wypowiada, jakie emocje ujawnia. Kiedy już wiesz kto i do kogo mówi, to teraz rozważ o czym mówi. To sytuacja liryczna. Widzisz uczucia, refleksje, nastrój? Opisz je. Wskaż typ liryki a. liryka bezpośrednia – podmiot mówi w 1 osobie, dokładnie możemy go określić, b. liryka pośrednia podmiot najczęściej wypowiada się w 3 osobie, często występuje jako obserwator, c. liryka podmiotu zbiorowego – podmiot wypowiada się w 1 osobie liczby mnogiej. Jeśli chodzi o interpretację, to w zasadzie tyle, na koniec możesz napisać, czy to, o czym pisze autor jest częste, czy opisywane zjawiska różnią się od tego, co znamy, robi je inaczej. Jeśli czujesz, że wpływ na mówienie o uczuciach ma forma wiersza, to napisz także o niej. Staraj się jednak wplatać informację o budowie w treść, zadając sobie pytanie – i co z tego? opisz kompozycję utworu – określ zamysł kompozycyjny, przyjrzyj się wersyfikacji – budowie strof, wersów, rymów, określ środki stylistyczne i zastanów się, czemu służą (zajmiemy się nimi w kolejnych wpisach) określ typ obrazowania (realistyczne, fantastyczne, deformujące).Pamiętaj ! Twoim głównym zadaniem jest zargumentowanie tezy. Nie rób zatem interpretacji „ w cały świat, gdyż możesz zaprzeczyć własnej tezie. Omówienie formy jest zatem mniej ważne niż treść. Za rozwiązanie zadania interpretacyjnego w formie wypowiedzi argumentacyjnej otrzymuje się maksymalnie 50 punktów. Kryteria oceny interpretacji utworu poetyckiego: Koncepcja interpretacyjna – 9 punktów. Uzasadnienie tezy interpretacyjnej – 15 punktów. Poprawność rzeczowa – 4 punkty. Zamysł kompozycyjny – 6 punktów. Spójność lokalna – 2 punkty. Styl tekstu – 4 punkty. Poprawność językowa – 6 punktów. Poprawność zapisu – 4 punkty. Pamiętaj ! Jeśli w pracy nie postawisz tezy interpretacyjnej, czyli nie określisz w jednym zdaniu o czym mówi wiersz, egzaminator nie przyzna Ci punktów w pozostałych kategoriach. Jeśli w pracy brakuje uzasadnienia, praca również nie otrzymuje punktów za formę. Co to oznacza? Że podobnie, jak w rozprawce bronisz swojego zdania – czyli tezy. Masz pytania? Zadaj je, a postaram się na nie odpowiedzieć. Chcesz poćwiczyć interpretację wiersza – napisz do mnie. Na szczęście na egzaminie ustnym analiza wiersza nie jest tak wymagająca. Wkrótce omówimy ją dokładniej. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i uzasad nij ją. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Stanis ław Barańczak Zdjęcie Nie ruszaj się; tak, brawo; tylko poczekam, aż przejdą ci ludzie i sprawy, z którymi zbyt mało masz wspólnego; o, to jest dobre; tylko przybliżę się, żeby usunąć poza obręb miliony niepotrzebnych nieszczęść i słów; o tak, stój właśnie tak; tylko nastawię ostrość, żeby na jawie uchwycić twój sen, twój cień; tak, z tą właśnie miną, w tej pozie; tylko się cofnę może, żeby nie za wyraźnie rysowały się linie na twarzy, na murze, w tle; tak, dobrze, właśnie te myśli, nie inne; tylko migawka: niech na mgnienie się uciszy czas, jego śmiech nie najżyczliwszy; tak, wreszcie, bądź tak chwilkę; z tym, że już zmierzch: a został jeden tylko jednorazowy flesz Odpowiedzi: 0 Report Reason Reason cannot be empty Utwór Bolesława Leśmiana pt.”Topielec” pochodzi z okresu XX lecia międzywojennego i jest przykładem liryki pośredniej. Tytuł sugeruje o kim będzie opowiadać wiersz-o człowieku skuszonego przez demona. Podmiot w tym wierszu nie ujawnia się, przybiera formę obserwatora zdarzeń, narratora. Jest również przykładem poezji symbolistycznej, świadczy o tym mnogość metafor w wierszu („demon zieleni(…)ogarnął go”) oraz odwołania do filozofów poprzednich epok, francuskiego filozofa Bergsona, który opiewał wyższość intuicji nad intelektem czy XVIII-wiecznego myśliciela Kanta-twierdził on, iż człowiek poznaje życie przez doświadczenie . Ważnym elementem utworu Leśmiana jest przyroda, która jest spersonifikowana, poszczególne jej części wręcz wchodzą ze sobą w interakcje („las upodobnia łące niespodzianie”), towarzyszy owemu wędrowcowi przez całe życie(„Przewędrował świat cały z obłoków w obłoki”). Ukryty podmiot liryczny wymienia kolejne elementy świata przedstawionego, często używając w stosunku do nich epitetów („leśna polana”; „zwiewnych nurtach”). Na początku utworu widoczny jest kontrast pomiędzy istotą, która zakończyła już swoje życie-mowa tu o tytułowym Topielcu oraz wiecznie żywą przyrodą. Fantastyczny bohater wiersza, wędrowiec pewnego dnia zapragnął „zwiedzić zieleń samą w sobie”, a udało mu się to z pomocą owego „demona zieleni”- fantastycznej, trudnej to opisania postaci, zjawy. Chciał poznać otaczający go świat za pomocą doświadczenia, czynnie biorąc udział w wyprawie. W czterech kolejnych strofach utworu widoczna jest anafora oraz paralelizm składniowy(„I wabił(…) I nęcił(…)I czarował(…)I kusił”),podmiot opisuje kolejne etapy podróży „w głąb zieleni” oraz pokazuje zachowania owego demona, które są nacechowane negatywnie, są podobne do zachować Diabła. Natomiast demon prowadzi go dalej, do miejsca które „odczłowieczając duszę i oddech”, w konsekwencji zabiera owemu człowiekowi życie. Osoba mówiąca niejako utożsamia demona z przyrodą,która pochłania owego wędrowca i niszczy go. Podmiot ujawnia swoje emocje poprzez zastosowania powtórzeń oraz wykrzyknień na końcu zdania („w tę zieleń, w tę zieleń!”). Na koniec owy turysta ginie, „zieleń” zabija go. Nie może powstrzymać się przed tymi nowymi doświadczeniami, nie zna umiaru co prowadzi go do zagłady. Podmiot liryczny, w metaforyczny sposób opisuje martwe ciało człowieka, używa porównania („cienisty, jak bór w borze”) oraz metafory „topielec zieleni” co podkreśla udział natury w zabiciu podróżnika. W utworze występuje wiele neologizmów leśmianowskich („tajemny bezśmiech” bezbrzask głuchy”), które nie funkcjonują oddzielnie, natomiast razem tworzą spójną całość. Mają również znaczenie metaforyczne. Według autora słowa, które znamy nie zawsze są w stanie opisać otaczający nas świat, dlatego tworzenie nowych wyrazów odgrywało dla Leśmiana tak dużą rolę, próbował nazwać wszystko to co nas otacza. Autor w swoim utworze chciał podkreślić, iż jeżeli chcemy poznawać otaczający nas świat, musimy zachować umiar oraz rozsądek, gdyż lekkomyślność oraz bezgraniczne ufanie komuś może nas zgubić. Chce również podkreślić iż podążanie za marzeniami nie może być ważniejsze od własnego życia. Temat matury do rozwinięcia Temat 2. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Słyszę czas Tylko w nocy słyszę czas, Pytam dokąd mnie goni Przez tyle świata, tyle miast, Ciągle zmieniam adresy, Gubię zapiski i rękopisy, Nie wiem gdzie mieszkam I nie wiem jak długo, Bo to wszystko tymczasem, Wszystko w międzyczasie, W tym bękarcim słowie, Ale jakże mądrym I jak okrutnym, W międzyczasie od początku, W międzyczasie do końca, I tyle jest mego słowa A poza nim Już prawdziwy czas. Słyszę go w nocy, Patrzę w ciemność i widzę Jak mijam w nawiasie, Od urodzenia do śmierci, Pod każdym adresem, W każdym mieszkaniu, W ogromnym świecie, Śród pogubionych zapisków I trwożnych słów Mego międzyistnienia. Na próżno go pytam, On mnie nie goni, Czeka spokojnie, Nic mi nie powie I jeśli co słyszę To tylko w uszach Pusty szum. Jest to czas, w który nie mogę wkroczyć, Któremu nie mogę się sprzeciwić, Do którego nie należę, A który jest wszystkim. [1969] Kazimierz Wierzyński, Słyszę czas, [w:] tegoż, Poezja i proza, Kraków 1981. Zielona czcionka: teza i nawiązania do niej. Czerwona czcionka: analiza i interpretacja. Niebieska czcionka: budowa wiersza. Realizacja, 610 wyrazów Wiersz „Słyszę czas” Kazimierza Wierzyńskiego jest utworem filozoficzno-refleksyjnym. Ze względu na formę możemy zakwalifikować go do liryki bezpośredniej. Osobą mówiącą w wierszu jest homo viator, który w swojej wędrówce poszukuje sensu istnienia. Wprowadzenie tego toposu jest podstawą do rozważań dotyczących przemijania, krótkości życia człowieka w porównaniu z bezmiarem wieczności. Przesłanie utworu ma uniwersalny charakter związany z niemożnością zrozumienia przez jednostkę, podczas czasu danego jej na ziemi, sensu życia oraz koniecznością akceptacji nieuzyskania odpowiedzi na fundamentalne pytania egzystencjalne. Neologizm artystyczny „międzyistnienie” pokazuje, jak ulotne i krótkie jest życie człowieka, które ogranicza się do czasu „od urodzenia do śmierci”. Bohater „mija w nawiasie” – jego egzystencja jest nieznacząca w kontekście wieczności, jest niczym wtrącenie w zdaniu, którego obecność nie jest konieczna, potrzebna. Lepiej tę kwestię pomaga zrozumieć wiersz „Krótkość żywota” barokowego poety metafizycznego Daniela Naborowskiego. Utwór ten ukazuje człowieka jako efemerydę, której istnienie trwa czwartą część mgnienia. Narodziny są początkiem śmierci. Życie jest niezwykle krótkie – sprowadza się do punktu na osi czasu. Taka wizja, nawiązująca do filozofii baroku, jest również obecna w „Słyszę czas” Wierzyńskiego. „Ja” liryczne wędruje „przez tyle świata, tyle miast”. Wyliczenie rzeczy, które przemijają podczas jego podróży (adresy, zapiski, rękopisy) podkreśla brak przywiązania do kwestii materialnych oraz miejsc. Zdanie złożone współrzędnie, składające się z dwóch zdań oznajmujących: „Nie wiem gdzie mieszkam / I nie wiem jak długo” pokazuje zagubienie osoby mówiącej, która czuje się wyobcowana, nie ma swojego miejsca na ziemi. Jednocześnie nie wie, ile czasu pozostało jej do śmierci. Jej życie ogranicza się do „międzyczasu” – określenia, które wykorzystywane jest w mowie potocznej do nazwania przerw pomiędzy spotkaniami, zadaniami, okresu, w którym można wykonać ważny telefon lub umówić się na kawę. Tutaj „międzyczas” definiuje całą egzystencję. Epitety: „mądry” i „okrutny” odnoszące do niego pokazują, jak trafnie określa on istotę marności istnienia, a także jak smutna jest ta wizja. Stwierdzenie: „I tyle jest mego słowa” dodatkowo uwypukla małość życia jednostki. Z krótkim, ulotnym istnieniem człowieka skontrastowany jest „prawdziwy czas” – wieczność, która rządzi się swoimi prawami. Podmiot liryczny wędrował w przekonaniu, że jest goniony, musi uciekać, by móc odnaleźć odpowiedź na nurtujące pytania egzystencjalne. Podczas konfrontacji z występującym w utworze „czasem”, który możemy utożsamić z pierwiastkiem duchowym, „ja” liryczne uświadamia sobie, że nie otrzyma żadnej odpowiedzi, o czym świadczą stwierdzenia: „Na próżno go pytam , […] nic mi nie powie”. Bohater przez całe życie wędrował, nie znając celu i sensu swojej tułaczki. Próbował znaleźć odpowiedź na pytanie: „dokąd mnie goni?”. Jednak w chwili śmierci, kiedy przestaje uciekać, błąkać się, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mu dane zrozumieć pewnych spraw, które są nie do ogarnięcia umysłem. Człowiek nigdy nie pojmie pewnych prawd. Tak było z Hiobem, który nie znał źródeł swojego niezawinionego cierpienia. Pytał Boga, ale nie otrzymał odpowiedzi. Zrozumiał, że musi zawierzyć Ojcu, gdyż nie zrozumie spraw Boskich. Osoba mówiąca w wierszu podczas spotkania z „czasem”, który „czeka spokojnie”, nie dostanie odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Jedyne, co może usłyszeć to „pusty szum”. Szum jest nakładaniem się wielu dźwięków, jest niezrozumiały – człowiek nie jest w stanie pojąć odpowiedzi. W ostatniej zwrotce ukazana jest bezradność bohatera, który nie jest zdolny do buntu („nie mogę się sprzeciwić”). Odwieczne prawa rządzące światem są niezmienne. Określenie czasu: „jest wszystkim” nawiązuje do romantycznego pojmowania świata, który spajany jest przez przenikający wszystko Absolut. W utworze obecny we wszystkim czas jest nie do ogarnięcia. Człowiek w swojej małości jest znikomy, nie należy do wieczności, czuje się wyobcowany. „Ja” liryczne wie, że w swoim „międzyistnieniu” złożonym z różańca chwil, drobnych spraw, takich jak „pogubione zapiski” nie zdoła pojąć sensu istnienia. „Słyszy czas”, który zna wszystkie odpowiedzi, ale nawet w momencie śmierci nie pojmie ich, zostaną „pustym szumem”. Akceptuje to, godzi się z istnieniem sprowadzonym do „bękarciego słowa” – „międzyczas”. Źródło: CKE Matura 2018 rozprawka interpretacja wiersza Matura 2017 rozprawka interpretacja wiersza Matura 2016 rozprawka interpretacja wiersza W Wierszu Dylana Thomasa pt. ,, Innym niż ty’’ przedstawiona jest zażyłość relacji, która łączyła dwoje ludzi do czasu, gdy kłamstwo stało się przepustką do poznania najskrytszego sekretu przyjaciela. Bohater wiersza przedstawia swoje uczucia:złość, rozgoryczenie, nienawiść, chwilami smutek. Można wnioskować, iż podmiot liryczny traktował swego przyjaciela niezwykle poważnie, był z nim zżyty oraz żywił silne, dobre i piękne uczucie do tego człowieka. Z pewnością ufał przyjacielowi na tyle, by wyjawnić mu swój najskrytszy artykuł aby odblokować treśćW Wierszu Dylana Thomasa pt. ,, Innym niż ty’’ przedstawiona jest zażyłość relacji, która łączyła dwoje ludzi do czasu, gdy kłamstwo stało się przepustką do poznania najskrytszego sekretu przyjaciela. Bohater wiersza przedstawia swoje uczucia:złość, rozgoryczenie, nienawiść, chwilami smutek. Można wnioskować, iż podmiot liryczny traktował swego przyjaciela niezwykle poważnie, był z nim zżyty oraz żywił silne, dobre i piękne uczucie do tego człowieka. Z pewnością ufał przyjacielowi na tyle, by wyjawnić mu swój najskrytszy sekret. W wierszu czytamy, iż bohater nie spodziewał się tego po najbliższej mu osobie. Osoba mówiąca w wierszu była zaślepiona i tak wpatrzona oraz ufna, że był to dla niej ogromny szok. Przeczytamy na samym początku utworu, że bohater nazwał byłego przyjaciela wrogim. Wiersz jest formą listu do wówczas najbliższej osobie jego serca, gdyż zwraca się bezpośrednio do winowajcy i mówi o swoich uczuciach przed i po kłamstwie, które otworzyło oczy podmiotowi lirycznemu. Był to dla niego ‘cios’ bowiem bohater odczuwa chęć zemsty na wrogim przyjacielu. Z pewnością nie potrafi pogodzić się z rzeczywistością i tzw. ,,twardym lądowaniem’’ po wspaniałym życiu, które wiódł z byłym przyjacielem. Będąc w relacjach z ludźmi, zawsze jesteśmy narażeni na ciosy, zdrady od innej osoby. Chyba w życiu każdego z nas jest to nieuniknione. Znaleźć przyjaciela nie jest łatwo, prawdziwego przyjaciela na zawsze jeszcze trudniej, ale myślę iż mimo nieudanych prób, nie powinniśmy rezygnować, gdyż możemy stracić szansę na coś pięknego, czego nie kupimy za żadne pieniądze, czyli prawdziwą ,szczerą, głęboką przyjaźń.

zinterpretuj podany utwór postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją